'Als twee derde van alle Nederlanders morgen de sharia zou willen invoeren, dan moet die mogelijkheid toch bestaan?', aldus Donner in zijn boek 'Het land van haat en nijd'. Alle kranten en opiniebladen staan er vol mee. Ik heb expres niet 1 artikel erover gelezen. De overweldigende aandacht ervoor stelt me teleur. Publiciteit is immers zeer welkom 2 maanden voor de verkiezingen, dus die slag heeft ie alvast binnen. Wat waren mijn gedachten toen ik de krantenkoppen zag? In de eerste plaats natuurlijk ongeloof. Zouden er in Nederland werkelijk mensen zijn die geloven dat Donner zich niet met hand en tand zou verzetten als de sharia daadwerkelijk ingevoerd zou worden? 'Over mijn lijk', zou hij zeggen, maar dan wel op zijn Donners. Genuanceerd, redelijk, met een beschaafd gezicht en de rust van een pastoor. Ongetwijfeld hoopt hij met zijn uitspraak moslims voor zich te winnen, maar zouden ze erin trappen? Vast niet. De belangrijkste reden van zijn uitspraak is echter een poging om het vertrouwen in de democratische normen en waarden van deze regering wat op te peppen, want die hebben een dreun gehad. Eerst het gesjoemel over de verblijfsvergunning van Ayaan Hirsi Ali, gevolgd door de val van het kabinet op 30 juni 2006, en tenslotte de staatsgreep van 7 juli. Dit valt niet eventjes weg te poetsen en Donner begreep dat drastische maatregelingen noodzakelijk waren. En hij slaagt, want nu vraagt heel Nederland zich zelfs af of onze minister van Justitie niet een beetje doordraaft in zijn strenge normen en waarden wat betreft de democratie.