Vandaag heb ik een flinke stapel oude schaaktijdschriften weggegooid. Alle jaargangen van 1979 tot 2006 keurig bewaard . Was het omdat ik vrijdag verloren heb? Nee, ik heb in die 27 jaar wel vaker een partijtje verloren en dat was nooit aanleiding geweest om ook maar een tijdschrift weg te gooien. Ook notatieformulieren met de partijtjes gooi ik nooit weg. Zelfs niet na een nederlaag. Ik wil niet beweren dat ik altijd een sportieve verliezer ben, maar op dit punt, scoor ik toch hoog. Slechts eenmaal heb ik een papiertje weggegooid en ik denk dat maar weinig schakers dat kunnen zeggen. Het had bovendien niets eens met de uitslag te maken, maar ik dwaal af. Waar het dan wel mee te maken had wil ik later best verklappen, maar ik wil nu terug naar de stapel tijdschriften. Waarom gooide ik die dan weg? Het KNMI was de schuldige. Die hadden me een prachtige zondagmiddag beloofd. Ik verheugde me al op nog 'ns lekker te kunnen gaan zwemmen, misschien wel voor de laatste keer dit seizoen. Helaas. Geen straaltje zon. De hele dag niet. Van ellende ging ik maar 'n kamertje opruimen, en stootte op de dozen met oude schaaktijdschriften. Zoals gewoonlijk bladerde ik er een paar door en had daarbij de gebruikelijke gedachten: '...Ze kunnen eigenlijk wel weg... ' en '...Ik kijk er toch nooit meer in...' En daarna legde ik ze altijd weer braaf terug. Maar vandaag niet. Ik heb de oudste paar jaargangen nog bewaard en nog een dozijn losse nummers, maar de grote meute ging linea recta naar de papierbak. En ik voel me opgelucht. Eindelijk! Ik ben geen archivaris meer!
En waarom had ik die ene partij dan weggegooid? Eenvoudig. Ergens halverwege de jaren negentig was ik 10 dagen lang van huis geweest in verband met het Hoogovenschaaktoernooi in Wijk aan Zee, en hoewel ik gedurende die hele periode alles keurig voor mijn kat geregeld had, kon ie het me niet vergeven dat ik hem zo lang alleen had gelaten. Alsof ie het wist had ie mijn schaakboekenkast verkozen tot zijn voorwerp van razernij. Hij stond nog overeind, maar was zo goed als leeg. Aan mijn voeten lag een grote berg van schaakboeken, schaakmagazines en notatieformulieren. En alsof dat nog niet erg genoeg was... De welgevoegdheid verbiedt me te omschrijven wat hij nog meer had gedaan maar geloof me, de geur was niet te harden. Desondanks, of eigenlijk juist daardoor, heb ik de hele stapel met geen vinger aangeraakt. Niets wilde ik ermee te maken hebben. Ik pakte mijn spulletjes uit, ruimde alles op en deed alsof mijn neus bloedde. In de loop van de dagen droogde de stapel op en nam de geur langzaam af, (of raakte ik er aan gewend?), en na anderhalve week stroopte ik dan eindelijk mijn mouwen op. Ik zal niet in onsmakelijke details treden, maar ik deed mijn best om te redden wat er te redden viel. Boeken werden op de plank teruggezet, en notatieformuliertjes zorgvuldig gedroogd. Behalve... Het was niet meer dan een zwaar verscheurd vodje. De inkt was uitgelopen en de zetten vrijwel onleesbaar. Mezelf afvragend wat ik hiermee moest rook ik er nog 'ns aan...