Ze bestaan nog. Mensen zonder mobieltje. Af en toe kwam ik er eentje tegen en soms feliciteerde ik ze ermee. 'We zijn de laatste 2 mensen in dit land zonder mobieltje' voegde ik er dan aan toe.
Vandaag ga ik naar Wijk aan zee om daar een schaaktoernooi te spelen. Ik overnacht er dan 10 dagen in een ger, een Mongoolse tent die we met z'n drieeen speciaal voor dit toernooi huren. Vorig jaar zat ik iedereen aan de kop te zeuren om hun mobieltjes te mogen gebruiken, dus dit jaar besloot ik er zelf maar 'ns een aan te schaffen. Maar wat kost zo'n ding nu eigenlijk? 200,300 Euro? 'Gratis' met een wurgabonnement? Zo'n 50 Euro zei Thierry, de nieuwe (alweer bijna 2 jaar) vriend van mijn ex. En dan zit daar vaak ook nog wat beltegoed bij. Dat was het beste nieuws wat ik sinds jaren gehoord heb! 50 Euro voor een mobieltje zonder wurgabonnement! Op woensdag 13 januari stapte ik de dichtsbijzijnde belwinkel in. Ik werd te woord gestaan door een donkere man van tegen de 50 die geen Nederlands sprak. Ik herinnerde me dat ik een keer eerder in die winkel geweest was, maar hetgeen ik toen wilde kopen hadden ze niet. Een beetje naief van me, want het ging namelijk om een telefoontoestel, en tja, dan moet je natuurlijk niet in een belwinkel zijn... Dit keer verliep alles prima. Geen legitimatie, geen gegevens. Kopen en pleiten. Eenmaal thuis aangekomen wilde ik hem onmiddellijk uitproberen. Mijn moeder was de eerste die ik belde, en warempel, hij deed het nog ook! Enthousiast vroeg ik haar of ze mij terug wilde bellen en ook dat verliep vlekkeloos. Vervolgens onderwierp ik het ding aan een grondige inspectie, waarbij ik ondere andere de batterij er even uit wipte. 'Nog maar eens iemand bellen' dacht ik, maar tot mijn verbazing was en bleef het schermpje zwart. Wat ik ook probeerde, niets hielp. 'Ach, ik heb er toch een maal mee kunnen bellen', sprak ik mezelf troostend toe. Later ontdekte ik dat er een activeringsknop op zit die je een seconde ingedrukt moet houden. Het schermpje lichtte op. Of ik een code wilde intikken. Slechts een half uur later was ik zover: 4 nullen en een hekje. De tekst 'Zoek netwerk' verscheen en ik kon weer bellen!
's avonds nam ik het ding trots mee naar een vriendin die er al wat langer een had. Ze vroeg me iets over een oplader. Nee, die had ik toch echt niet gezien... Zou die er echt bij horen? 'Ja, die hoort er echt bij. Als ik jou was zou ik morgen maar terug naar de winkel gaan' Ik herinnerde me inderdaad dat die mensen met mobieltjes altijd met opladers in de weer zijn. Om half 3 's nachts kwam ik thuis en doorzocht onmiddellijk mijn tas. Tot mijn opluchting vond ik een doosje met daarin de oplader. Gelukkig! Ik sloot ze op elkaar aan, en de volgende ochtend stond er 'opgeladen' op het schermpje. Mooi, weer iets dat werkte.
Vanmiddag (het is eigenlijk nog donderdag de 18e) zat ik wat te zappen met het menu en ontdekte ik een sms-je, of zoiets. Ik klikte het aan en zag een berichtje van Marc. Nu had ik nog nooit een sms-je of hoe heet zoiets gestuurd, maar het leek me geen kwaad kunnen om het te proberen. Helaas zaten er veel te weinig toetsen op. Steeds 3 of soms zelfs 4 letters op 1 toets. Dat is lastig typen. Hoe weet zo'n ding nu welke letter ik hebben wil? Na wat geklooi stond er 'Hi'. Laat ik dat dan maar versturen', dacht ik. En enkele minuten later kreeg ik een reactie: 'felicitado!' Eureka! Mijn berichtje was aangekomen! Later die dag hoorde ik van Catharina dat als je de 1e letter van een toets wilt hebben, je 1 keer moet drukken, voor de 2e 2 keer, en voor de 3e 3 keer. Goed om te weten...
Mijn mobieltje gaat mee naar Wijk aan zee, maar als ie in de zaal afgaat tijdens mijn schaakpartij krijg ik een reglementaire nul.