De smaak van gekookte eieren zit nog in mijn mond, maar het had weinig gescheeld. Mijn zoutpotje was namelijk leeg! Hoewel het me iedere dag al meer moeite kostte om er nog wat uit te halen kwam het niet bij me op dat het ooit leeg zou gaan. Zo'n ding gaat toch nooit leeg? Hoe vaak heb ik in mijn leven nou zout gekocht? Het moet op de vingers van 1 hand te tellen zijn.
Goed, wat te doen? Van de twee eieren die ik had gekookt, was er nog maar een halve op de juiste plek terecht gekomen: in mijn maag. Elf uur 's avonds...
Te laat om bij de buren aan te bellen...
Zou ik echt niks in het keukenkastje hebben staan...?
Catharina vond mij een hamster. Inderdaad koop ik weleens iets dat ik niet direct nodig heb, maar 'wat ooit nog eens van pas zou kunnen komen en waarvan ik dan heel blij ben dat ik het nu gekocht heb'. En zout leek me nou typisch zoiets: goedkoop, lang houdbaar. Op de planken bij het raam stonden ook nog wat potjes... en warempel: zout!! Precies zo'n potje als ik had, maar met het plastic er nog omheen! 60 Eurocent, zelfde merk. Wat kan het leven toch mooi zijn...
Nadat ik het resterende anderhalve ei tevreden had opgepeuzeld zette ik het potje netjes terug in het keukenkastje en terwijl ik terugliep naar de woonkamer vroeg ik me af wanneer het leeg zou zijn. Schrik! Waarschijnlijk ben ik dan de 50 al gepasseerd...