Je komt niet vaak iemand tegen die beweert de hand te hebben geschud van George W. Bush, maar mij overkwam het vandaag in de wachtkamer van de tandarts. Een oude man werd met hulp van de tandartsassistente naar binnen gebracht en in een stoel gezet. De behandeling had zojuist plaatsgevonden en hij zou op de stadsmobiel wachten. Zijn kin hing op zijn borst maar hij was nog wel goed bij en ik besloot 'n babbel met 'm te maken. Al gauw ging het over de 2e wereldoorlog, waarin hij met de geallieerden tegen de Duitsers had gevochten. Op 17 september 1944 sprong hij boven Groesbeek uit een vliegtuig met op zijn rug een parachute. Ik vertelde hem dat mijn vader uit Oosterbeek kwam, en dat die had gezien dat parachutisten door de Duitsers werden neergeschoten nog voor ze de grond bereikten, en dat mijn Pa dat heel gemeen vond. Hij was het helemaal met mijn vader eens. 'Absoluut. Dat is het laagste wat je kan doen'. Maar moeten ze dan wachten tot die parachutisten de grond hebben bereikt, het is toch oorlog? Ja, dat moesten ze. Het was immers een oorlogswet dat je geen soldaten neerschiet die nog niet aan het vechten zijn toegekomen. Die wet kende ik nog niet, maar ik ging er niet verder op in.
De hand van Bush kreeg ie op 8 mei 2005. Het was de eerste, en enige keer, dat Bush in Nederland was. Op het Amerikaanse kerkhof van Margraten in Limburg werd herdacht dat de oorlog 60 jaar geleden was beeindigd. Tijdens de plechtigheid werd de toen 81 jarige van Oostindie, want zo heet ie, naar voren geroepen. Terwijl Bush hem een gouden medaille gaf, sprak Laura Bush met mevrouw van Oostindie. Een erg interactief gesprek was het niet, want mevouw van Oostindie sprak net zo goed Engels als mevrouw Bush Nederlands. Hij was geen fan van Bush, maar hij was wel trots op de Amerikanen die met hem gevochten hadden. Graag zou hij met deze medaille op zak lopen, maar hij wilde niet riskeren dat ie gestolen zou worden.
Vrede sluiten met de Duitsers had ie nooit gedaan. Na de oorlog heeft ie geen voet meer in Duitsland gezet.