Vrijdag, gisteren dus, had ik al bij het ontwaken om 12 uur 's middags keelpijn. Zou het dan eindelijk zo ver zijn? Al een half jaar loop ik rond te bazuinen dat het alweer zo lang geleden is dat ik eens lekker ziek geweest was. Geen griepje, geen verkoudheidje, niks. Het was hoog tijd. Toch maar naar mijn werk gegaan, voor een keelpijntje blijf je immers niet thuis, wel?. Het belijnen van de velden ging nog goed, maar het schaken 's avonds al een stuk minder. Nadat ik met met zwart nog wel met groot voordeel uit de opening kwam, gaf ik eerst een belangrijke pion weg, en omdat ik toch wilde winnen koos ik later in het eindspel ook nog voor een verkeerde afwikkeling zodat ik zelfs nog verloor. Onder luid applaus nam mijn tegenstander mijn felicitaties in ontvangst. Ondertussen was het me inmiddels duidelijk geworden dat ik ziek was. Ik voelde me verzwakt en was gedurende de partij mijn stem kwijtgeraakt. Uiteraard vertelde ik er mijn tegenstander niks over, en dat was niet alleen omdat ik mezelf toch amper verstaanbaar kon maken. Het laatste waar je op zit te wachten is het type opmerkingen van spelers als Bobby Fischer en Judith Polgar die zeggen dat ze nog nooit van een gezonde tegenstander gewonnen hebben, maar toen mijn tegenstander me later bij zijn vertrek 'Werk ze!' als afscheidgroet meegaf, kon ik het toch niet laten om hem te vertellen dat ik thuis zou blijven als ik me de volgende dag net zo zou voelen als vandaag.
Zaterdag hoefde ik pas om 2 uur te beginnen maar ik was al wakker om 10 uur. Met koorts.
'Kom, ik kan best gaan!'
'Nee, ik kan niet gaan, ik heb koorts!'
'Ach, ik kan toch makkelijk werken, bovendien is het maar 4 uurtjes'. Daarna zou ik met het openbaar vervooer naar mijn moeder in St. Michielsgestel gaan om daar met mijn broers te gaan kaarten. Dat was al een maand van te voren geplanned.
Nadat ik me nogmaals probeerde voor te stellen hoe het zou gaan als ik toch zou gaan werken meldde ik me toch maar ziek. De reacties waren gelukkig positief, ondanks dat het, gezien het programma, een heel drukke dag zou worden.
Dat was geregeld. Maar hoe zat het nu met dat kaarten bij mijn moeder? Een uur later belde ik ze op met de mededeling dat ik vandaag maar beter in bed kon blijven. Ze klonk wat teleurgesteld, maar begreep het uiteraard wel.
Nu had ik geen verplichtingen meer en heb de rest van de dag met keelpijn en rare koortsdromen in bed doorgebracht. Ondanks dat ik snakte naar een slok water kon ik het niet opbrengen om naar de keuken te gaan om mijn droge keel wat te verlichten. Marc belde nog en bood me zijn hulp aan, maar om hem nou te laten opdraven voor een glaasje water ging me ook wat te ver. Bovendien, als ik de buitendeur zou kunnen openmaken, zou ik dan niet ook een glaasje water uit de keuken kunnen halen? Dacht 't wel.
Het is nu 9 uur 's avonds en ik ben eindelijk opgestaan. Met een koppie zoethoutthee, want fris water is me veel te koud en hard. Zou ik de beruchte Mexicaanse griep hebben? Ik hoop het, dan heb ik dat tenminste alvast achter de rug. 'Volgens Internet' is ie niet te onderscheiden van een andere griep. Toch ervaar ik verschillen tussen griepen. Deze kenmerkt zich in negatieve zin door een flink zere droge keel, en in positieve zin doordat ie mijn neus geheel met rust laat. Geen loopneus, niet verstopt, helemaal niks. Dat is wel 'ns anders geweest. Zouden dit kenmerken zijn van de Mexicaanse griep? Zoals gezegd kan ik er geen uitsluitsel over vinden.
Het koppie zoethoutthee heeft me in ieder geval goed gedaan, ik voel me al een stuk beter.