Vandaag zat in mijn douche opeens een spin. Een trilspin of kelderspin. Je kent ze wel, met een klein lichaam en heel lange dunne poten. Hij had onder in een hoekje een web gemaakt. Gisteren zat ie er nog niet. Wat nu? Een douchebeurt zou ie niet overleven. Beter maar eruit zetten. Ik pakte hem snel aan een poot vast, en terwijl ik keek even of ik 'm echt vast had was ie al weer weg. Zijn poot zat nog tussen mijn duim en wijsvinger geklemd. Was ik te ruw geweest? Het was toch niet de eerste keer dat ik op deze manier een spin had verwijderd? Het beest keerde terug naar zijn web alsof er niets aan de hand was. Alsof ie zeggen wilde: 'Who cares?' Ik telde zijn poten. 1,2,3,4. Drie aan zijn linkerkant en 1 aan zijn rechter. Eentje in mijn hand, en....? Waar was die andere? Mijn trouwe lezer kan ik alvast verklappen dat dit raadsel nooit opgehelderd zal worden. Terwijl ik me afvroeg hoeveel pijn de spin zou hebben viel hij opeens van de muur. Voor de tweede keer nam ik me voor om hem naar buiten te gooien. Weer pakte ik hem vast en weer had ik alleen nog maar een poot in mijn handen. Uitgeteld lag het arme dier op de natte vloer. Ik besefte me dat me nu nog slechts 1 handeling restte, en die terwijl ik die gedecideerd uitvoerde, hoorde ik hem kraken. Een draai aan de kraan deed de rest.
Epiloog:
Op internet ondekte ik al snel dat spinnen, net als hagadissen, inderdaad een poot kunnen loslaten als ze vastgepakt worden. Weer wat geleerd, maar beesie dood.