Het kandidatentoernooi in London 2013 zit erop. Wat een van de mooiste toernooien van deze jaren zou hebben kunnen zijn is verpest door de reglementen. Om precies te zijn, door de regel die bepaalt dat bij gelijk eindigen de speler die de meeste partijen heeft gewonnen tot winnaar verklaard wordt. Oftewel, zoals Nigel Short terecht opmerkte: de speler die de meeste partijen heeft verloren. De gedachte hierachter is duidelijk: het aanwakkeren van de vechtlust. Hiermee gaat de FIDE echter buiten haar boekje. Het is aan organisatoren van particuliere toernooien om regels te verzinnen die bedoeld zijn om de vechtlust aan te wakkeren, zoals bijvoorbeeld de '30-zettenregel', maar niet aan de FIDE. Toen bij de wereldkampioenschappen voetbal in 1994 het sommetje ' 1+1=3' werd ingevoerd gold bij het schaken nog steeds '0.5 + 0.5 = 1', en gelukkig maar. Tot 2013. De scores van Magnus Carlsen en Vladimir Kramnik zijn gelijk, met allebij 8.5 uit 14, maar zoals George Orwell het zou zeggen, de punten van Magnus zijn 'more equal'.